Trans Mongolië Express 29-06/03-07

Deel 1: Moskou-Irkoetsk

Na een lange ochtend wachtend in mijn hostel om richting treinstation te gaan, ging ik na de middag met de metro richting het station. Omdat ik (nog steeds) geen Russisch spreek en lees, kon ik het treinstation eerst niet vinden. Ik heb toen aan een officieel uitziend persoon gevraagd waar ik moest zijn. Deze persoon kon het me helaas niet uitleggen, maar gelukkig hielp een vriendelijke Russische man me, door me helemaal richting station te brengen. Hier was ik erg blij mee, anders had ik het nooit gevonden. Hij bracht me naar een grote wachtruimte waar ik zo’n 10 uur heb moeten wachten op de aankondiging van het perron van mijn trein.
Ongeveer een uur voor vertrek werd dit bekend en ben ik met al mijn bagage richting trein gegaan. Ook hier wist ik niet waar ik precies moest zijn en heb ik een oud Russische mannetje gevraagd waar ik moest zijn. Ook hij bracht me richting het goede spoor waar ik wederom erg blij mee was. Aangekomen bij mijn trein ging ik op zoek naar mijn treinstel. Er was even onduidelijkheid over mijn ticket, maar gelukkig was dit gewoon geldig. Hier wachtend tot ik in mocht stappen ontmoette ik Joost, een andere Nederlander welke ook in mijn treinstel zat. Eenmaal aangekomen in mijn coupé, maakte ik kennis met TJ en Jenny, twee Amerikanen uit San Francisco die ook naar Irkoetsk reizen. Verder deelde we de eerste nacht onze coupé met Olga, een jong Russisch meisje. Na de eerste 500 km stapte zij uit en kregen we gezelschap van Valentina, een rustige Russische vrouw. De cabine bestaat uit 2 bovenbedden en 2 onderbedden die overdag opgeklapt kunnen worden tot bankjes. Verder nog een klein tafeltje en een groot raam. De bedden slapen overigens heerlijk, zeker na mijn plankbed in Moskou en het wiegen van de trein maakt het nog prettiger om in bed te liggen.
Ondanks dat de Trans Mongolië Express klinkt als een zware reis, is de reis eigenlijk erg makkelijk. We zitten en hangen wat rond, kunnen ongeveer iedere 3/4 uur even uitstappen. Verder is het erg gezellig in de trein. We praten veel over van alles en nog wat, delen ervaringen en leren Russisch van Valentina.
Het landschap is erg mooi, veel groen, mooie paarse bloemen en af en toe een dorp of stad. Deze dorpen zien er ouderwets en idyllisch uit met hun houten hutjes en zandwegen. Dit in tegenstelling tot de steden die vaak groot en grijs zijn, maar net zo ouderwets als de dorpjes. Iedere ‘ochtend’ komen ze me een flesje water, een chocolaatje en een ontbijt brengen, welke bestond uit een soort groentensoep, één keer rijst met kip, één keer een soort rijst met soepvlees en één keer pasta met soepvlees. Redelijk lekker maar ook erg onverwacht. Ik heb nergens in mijn papieren gelezen dat dit inclusief was, maar ik vond het wel een aangename verrassing. Ze brengen het steeds rond lunchtijd lokale tijd, maar omdat alle treinen en treinstations zijn afgesteld op Moskou-tijd, komt het op hele rare tijdstippen, namelijk de laatste volle dag voor mijn gevoel om 9 uur ‘s ochtends.

Veel spannends hebben we in deze trein nog niet meegemaakt behalve één aparte ervaring. Samen met Jenny en TJ ging ik op pad naar de restauratiewagen om te kijken hoe het eruit zag en wat voor eten ze er serveerden. Hier zat een dikke Russische vrouw aan een tafeltje welke was ingericht als haar ‘kantoor’. Jenny wilde een foto van een mooie gedekte tafel maken, toen de vrouw helemaal uitflipte tegen ons in het Russisch. Ze sloeg met haar vuisten op de tafel en schreeuwde moord en brand, terwijl de foto niet eens gemaakt was. We wilden verder lopen, maar bedachten toen dat we niet nog een keer langs haar wilden lopen dus draaiden om. De vrouw schreeuwde nog steeds en hoewel we duidelijk probeerden te maken dat we geen Russisch spraken of verstonden, kwam dit niet aan. Toen we de restauratiewagen uitliepen, riep Jenny haar nog iets na, maar ook dit kwam niet aan. Teruglopend konden we het maar niet uit ons hoofd zetten en wilden we iets doen om te laten weten dat we geen kwaad in de zin hadden. Omdat Joost ballondieren kan maken bedachten we om haar een ballonnenbloem te maken en deze aan haar aan te bieden. Jenny en ik durfden niet, dus gingen Joost en TJ en namen zij een kleine camera mee om alles te filmen. Na een tijdje kwamen ze terug en keken we samen met Valentina het filmpje. De vrouw wilde de ballon niet, maar schreeuwde iets minder. Wel dreigde ze met de politie, of ja dat was het enige woord wat ze konden verstaan. Valentina had vooraf al gezegd dat ze de vrouw niet sympathiek vond, maar na het zien van het filmpje, schaamde ze zich voor de Russische vrouw. Gelukkig is dit tot nu toe de enige niet vriendelijke Rus die ik ontmoet heb en is de rest juist heel vriendelijk en behulpzaam.

In de trein is het heel fijn om met een aantal Engelssprekende medepassagiers een ‘kamertje’ te delen zodat we allemaal wat te praten hebben. Ook is het uitzicht zo mooi dat ik niet uitgekeken raak en heb dan ook al vele foto’s gemaakt.
De treinreis duurt van Moskou tot Irkoetsk zo’n 75 uur en op dit moment hebben we nog zo’n 15 uur te gaan tot Irkoetsk. Ik ben erg benieuwd hoe dit zal zijn en ben van plan om tenminste één uitstapje te maken naar het Baikalmeer, maar nu kijk ik vooral uit naar een (warme) douche en een wasmachine om mijn kleren te wassen.

Tot snel...

Esther

ps. Het verhaal over Irkoetsk komt al over een paar daagjes!